چند سال پیش در دانشگاه اتریش طی یک سخنرانی از زیگموند فروید انتقادات شدیدی کردم گاهی فکر می کنم اگر امروز آن سخنرانی تکرار شود خیلی از آن صحبت ها را سانسور خواهم کردبه این دلیل که امروز بهتر درک می کنم که این دانشمند بزرگ در مواجهه با دیگر صاحب نظران متحمل چه دردهای شده است.افراد بسیاری هستند که می توان آنها را به عنوان نمونه های بارز مقاومت و نفرت از آموختن هر چیز تازه ای که مشخصه مدعیان علم است را برشمرد.آناتول فرانس می گوید "دانشمندان کنجکاو نیستند".پس از طرح دابوت و انتشار کتابهای من نقدهایی از سوی برخی چه در ایران و چه در خارج به گوش رسید که متاسفانه هیچ ریشه علمی نداشت و متوجه شدم دلیل عمده این انتقادات عدم مطالعه و سواد کافی در زمینه دابوت می باشد.بنابراین مطالعه این مقاله کوتاه را به منتقدان و همچنین کارورزان و دانشجویان دابوت پیشنهاد می کنم.

دابوت به عنوان یک علم جدید در ایران متولد شدودیری نپایید که بسیاری از دانشمندان جهان تولد این دانش را بستری مناسب برای ایجاد تغییراتی شگرف در علوم رفتاری یافتند و آن را مورد تایید قرار دادند.اگر چه نمی توان دابوت را در قالب یک علم مثل فیزیک/ جامعه شناسی/ روانشناسی وامثالهم قرارداد اما وابستگی این علم به علوم پایه علم بودنش را اثبات کرده وخود نیز علمی مستقل بر شمرده می شود.در مواجهه با دابوت دو دیدگاه و دو نوع تلقی وجود دارد.اول تفکر عوامانه و غیر علمی و دوم تفکرات علمی و اظهار نظرهای متکی به علم. در این مجال کاری با تفکرات عوامانه و غیر علمی نداریم.لیکن همان برخورد های علمی نیز با دو گونه بسیار متفاوت به دابوت می نگرند عده ای که دابوت را به عنوان یک علم مستقل البته با کمبودهایش می بینند و گروه دوم کسانی هستند که هنوز تفاوت میان دابوت و علوم مشابه را تشخیص نداده اند.